گزارشگری مالی و مدیریتی دو نوع کلیدی از فرآیندهای گزارش دهی هستند که شرکت ها و سازمان ها آنها را انجام می دهند. این نوع گزارش دهی به شرکت ها و نهادهای خارجی کمک می کند تا درک عمیقی از تمام فرآیندهای مالی و عملیاتی به دست آورند. در حالی که گزارشگری مالی برای تهیه گزارش برای سرمایه گذاران، بانک ها و سهامداران به گذشته نگاه می کند، گزارش مدیریت برای استفاده داخلی شرکت است و به کسب و کارها کمک می کند تا تصمیمات آگاهانه برای آینده بگیرند. در این مقاله گزارشگری مالی و گزارشگری مدیریت را تعریف کرده و تفاوت های این دو را بررسی می کنیم.
گزارشگری مالی چیست؟
گزارشگری مالی عبارت است از ایجاد اظهارات یا اسناد رسمی برای نشان دادن وضعیت مالی و وضعیت شرکت. این نوع گزارش ها که حاوی اطلاعات حیاتی در رابطه با امور مالی شرکت هستند، می توانند برای نمایش اطلاعات مهم به افراد خارج از شرکت استفاده شوند. آنها ممکن است در صورت نیاز این نوع گزارش ها را تولید کنند، اما شرکت ها معمولاً آنها را به صورت هفتگی یا فصلی تهیه می کنند تا وضعیت مالی را در چندین نقطه به بهترین وجه ارزیابی کنند. این گزارش های مالی معمولاً شامل موارد زیر است:
- ترازنامه: این صورت ها وضعیت مالی شرکت را در زمان گزارش نشان می دهد. بدهی ها، حقوق صاحبان سهام و دارایی های شرکت بر روی آنها نمایش داده می شود.
- حساب های پرداختنی: این صورت‌حساب‌ها که در ترازنامه فهرست شده‌اند، مقدار پولی را که در زمان تهیه گزارش به یک شرکت بدهکار است، محاسبه می‌کنند.
- حساب های دریافتنی: این صورت‌ها در ترازنامه اطلاعاتی را نشان می‌دهند که برای هر مقدار پولی که یک شرکت در زمان تولید گزارش به تأمین‌کنندگان یا فروشندگان بدهکار است، نشان می‌دهد.
- صورت های جریان نقدی: این صورت‌های موجودی بانکی و جابه‌جایی وجه نقد شرکت در یک زمان معین شامل هزینه‌های فعالیت عملیاتی، هزینه‌های فعالیت تامین مالی و هزینه‌های فعالیت سرمایه‌گذاری را به حساب می‌آورند.
- صورت های سود و زیان: این صورت‌ها خلاصه‌ای از درآمدها و هزینه‌های یک شرکت را در یک دوره خاص نشان می‌دهند. این اظهارات تولید شده معمولاً برای یک سال مالی یا سه ماهه اعمال می شود.
- صورت های درآمد: اینها سود خالص یا زیان خالص شرکت را در یک زمان معین نشان می دهد. اینها را با کم کردن درآمد یک شرکت از کل هزینه های آن محاسبه می کنید.
گزارشگری مدیریت چیست؟
گزارش مدیریت شامل جمع آوری عملیات و داده های مالی برای بررسی داخلی است. این نوع گزارش‌دهی بر جمع‌آوری داده‌های مربوط به بخش‌های خاص شرکت‌ها، مانند بخش‌های خاص، برای جستجوی راه‌هایی برای بهبود آنها متمرکز است. این گزارش ها به مدیریت و کارکنان بینش بیشتری در مورد عملیات شرکت می دهد. در اینجا برخی از گزارش های مدیریتی وجود دارد که ممکن است با آنها روبرو شوید:
- گزارش‌های عملیات: این بیانیه‌ها فعالیت‌های عملیاتی روزانه را در نظر می‌گیرند و داده‌های مربوط به هزینه‌های تولید، هزینه‌های متحمل شده و استفاده از منابع را برجسته می‌کنند. آنها همچنین معمولاً شامل توصیه هایی برای برنامه های عملی هستند که ممکن است به نفع شرکت باشد.
- گزارش های موجودی: این گزارش ها تمام موجودی یا سهام یک شرکت را در زمان تولید گزارش نشان می دهد. آنها همچنین عملکرد موجودی را نشان می‌دهند، مانند اینکه چه چیزی سریع‌ترین فروش را دارد و کدام دسته از موجودی‌ها در بین مشتریان محبوب‌تر هستند.
- گزارش های فروش: این بیانیه ها فعالیت فروش یک شرکت را در یک دوره نشان می دهد. آنها شامل داده هایی در مورد درآمد، هزینه های جذب مشتری، حجم فروش و موارد دیگر هستند.
- گزارش‌های بازاریابی: این اظهارات شامل تمام فعالیت‌های بازاریابی یک شرکت یا بخش بازاریابی است، از جمله راه‌اندازی یا حفظ کمپین‌های بازاریابی، موفقیت و شکست این کمپین‌ها و موارد دیگر.
- گزارش‌های دپارتمان: این گزارش‌ها اطلاعات مربوط به عملیات، مالی، دستاوردها و اهداف بخش خاص را نشان می‌دهد. آنها همچنین معمولاً شامل توصیه هایی برای بهبود و پیشنهادات هستند.
گزارشگری مالی در مقابل گزارش مدیریت: تفاوت این دو چیست؟
چندین تفاوت کلیدی بین گزارشگری مالی و گزارشگری مدیریتی وجود دارد، از جمله:
هدف
شرکت‌ها گزارش‌های مالی را برای نهادهای خارجی، مانند تنظیم‌کننده‌ها یا سرمایه‌گذاران، ایجاد می‌کنند تا بینش‌هایی در مورد وضعیت مالی شرکت و هزینه‌ها و درآمدهای قبلی ارائه کنند. به طور معمول، فقط کارکنان شرکت گزارش های مدیریتی را مشاهده می کنند تا بینش عمیقی در مورد عملیات و فرآیندهای داخلی به دست آورند. نهادهای خارجی ممکن است برای به دست آوردن بینش عمیق تر در مورد عملیات شرکت، نسخه هایی از گزارش های مدیریت را درخواست کنند.
حضار
مخاطبان اصلی گزارشگری مالی خارج از شرکت هستند. در حالی که کارکنان داخلی ممکن است این گزارش ها را برای مرجع یا برای به دست آوردن درک عمیق تر از وضعیت مالی یک شرکت مشاهده کنند، آنها برای استفاده داخلی در نظر گرفته نشده اند. در مقابل، گزارش مدیریت برای کارکنان مدیریت داخلی یک شرکت است. فقط افراد درون یک شرکت معمولاً گزارش‌های مدیریتی را بررسی می‌کنند، اگرچه نهادهای خارجی ممکن است بخواهند این گزارش‌ها را برای کسب اطلاعات بیشتر درباره شرکت مشاهده کنند.
زمان سنجی
گزارشگری مالی بیشتر به زمان حساس است. به دلیل استانداردهای قانونی و پروتکل های انطباق که شرکت ها باید از آنها پیروی کنند، چارچوب های زمانی خاصی وجود دارد که شرکت ها در آن این گزارش ها را تولید می کنند. این چارچوب‌های زمانی معمولاً با سال مالی یا دوره‌های حسابداری سه یا شش ماهه مطابقت دارند. گزارش دهی مدیریت شامل هیچ جدول زمانی مشخص یا مشخصی برای تولید این گزارش ها نیست. شرکت‌های منفرد ممکن است دستورالعمل‌هایی را برای زمانی که می‌خواهند مدیریت این گزارش‌ها را تهیه کند تنظیم کنند، اما بدون استانداردها یا دستورالعمل‌های قانونی که باید به آن پایبند باشند، تولید این گزارش‌ها ممکن است هر چند وقت یک‌بار که کارکنان مدیریت می‌خواهند اتفاق بیفتد.
محتوا
گزارشگری مالی بیانیه هایی با محتوایی تولید می کند که وضعیت مالی شرکت و اطلاعات عمیق در مورد امور مالی گذشته را نشان می دهد. این می تواند شامل ترازنامه، صورت درآمد و صورت جریان نقدی باشد. گزارش‌دهی مدیریت بیانیه‌هایی با محتوایی تولید می‌کند که ممکن است مدیریت آن را مفید و روشنگر بداند. شرکت ها می توانند از این اطلاعات، که می تواند شامل خلاصه سود یا زیان توسط بخش، نرخ بهره برداری یا نرخ تحقق باشد، برای تصمیم گیری های آتی استفاده کنند، بنابراین گزارش مدیریت اغلب به عنوان یک ابزار مهم در فرآیند تصمیم گیری عملیات، عمل می کند.
انطباق
نهادهای خارجی از این گزارش ها برای اتخاذ تصمیمات آگاهانه در مورد شرکت، مانند تأیید وام یا سرمایه گذاری اضافی استفاده می کنند. به همین دلیل، شرکت ها گزارش های دقیقی ارائه می کنند که از استانداردها و دستورالعمل های تعیین شده پیروی می کنند. گزارش‌دهی مدیریت برای شرکت‌ها اختیاری است. این نوع گزارش‌ها به هیچ جزء یا جزئیات خاصی نیاز ندارند و کاملاً به شخصی که آنها را تولید می‌کند بستگی دارد.
محدوده
گزارشگری مالی شامل دامنه وسیعی است. این نوع گزارش در ارائه خلاصه ای از تمرکز کلی یک شرکت تخصص دارد. به عنوان مثال، یک شرکت ممکن است یک گزارش مالی تهیه کند تا به سرمایه گذاران بالقوه ای که علاقه مند به مالکیت بخشی از شرکت یا بانکی هستند که علاقه مند به دریافت وام از آن هستند، ارائه دهد. گزارش‌دهی مدیریت دامنه وسیعی ندارد. این نوع گزارش بیشتر بر جزئیات خاص و ویژگی های عملیات و اهداف بخش متمرکز است. به عنوان مثال، یک گزارش مدیریت ممکن است بر موفقیت کمپین بازاریابی یک بخش خاص متمرکز شود.
بازه زمانی
اطلاعات گذشته و عملکرد شرکت بر گزارشگری مالی تأثیر می گذارد. با استفاده از این اطلاعات، مدیران و نهادهای خارجی ممکن است پیش بینی هایی را برای امور مالی شرکت انجام دهند، اما این گزارش بیشتر بر گذشته متمرکز است. گزارشگری مدیریت از اطلاعات گذشته و فعلی برای انجام پیش بینی ها و پیش بینی های آگاهانه استفاده می کند. اطلاعات گزارش‌ها می‌تواند به تصمیم‌گیری، توسعه پیش‌بینی‌ها، ایجاد بودجه و فعالیت‌های برنامه‌ریزی کمک کند، به این معنی که این گزارش بیشتر بر آینده متمرکز است.
